IPTA

Wat is IPTA?


IPTA staat voor Integrale Persoonsgerichte Toeleiding naar Arbeid. Het is een methodiek om kwetsbare jongeren (16-27 jaar) toe te leiden naar school of werk en criminele carrières te voorkomen. De aanpak is ontwikkeld door het Ministerie van Justitie en Veiligheid, afdeling high impact crimes (nu Team Aanpak Criminaliteitsfenomenen).
Een expertgroep van wetenschappers en praktijkdeskundigen heeft een handboek gemaakt, een consultantsbureau heeft in samenwerking met uitvoerders van pilots een toolbox ontwikkeld. Hier vind je meer informatie. Op deze website vind je praktijkverhalen en dilemma’s die je kunt gebruiken om met elkaar in gesprek te gaan en samen verder te komen in het ontwikkelen van je werkwijze. Aan de hand van de ervaringen actualiseren we de website.

De bouwstenen van de IPTA-aanpak zijn:

  • Eropaf: de leefwereld van de jongere staat centraal. Het beginpunt voor een gesprek is de leefomgeving van de jongere, niet een politiebureau of een spreekkamer van een instantie. De aanleiding is dat we ons zorgen maken: preventie.
  • Wrap around: integrale aanpak van multiproblematiek samen met de jongere en diens sociale omgeving. Het sociale netwerk van de jongere betrekken in de aanpak en samen een plan maken.
  • Individuele plaatsing en steun (IPS)/begeleid werken: snel plaatsen dan begeleiden. Geen ‘reparatiebenadering’ waarin eerst gewerkt wordt aan tekortkomingen van een jongere, maar meteen werken aan perspectief.

Voor wie is IPTA?

Iedere gemeente kent jongeren die kwetsbaar zijn. Dat geeft een groot risico op afglijden naar criminaliteit. Vooral als er problemen zijn op meerdere leefgebieden, bijvoorbeeld schulden, school uitval, psychische problemen of een licht verstandelijke beperking, een gezin waarin van alles aan de hand is. Deze jongeren missen vaak de vaardigheden om goed te functioneren op school of werk en laten zich door anderen voor hun karretje spannen. Dit maakt zo’n jongere vatbaar voor criminaliteit. Criminaliteit piekt in de adolescentie en jongvolwassenheid. Er is een overlap van 90% tussen huishoudens die gebruik maken van meerdere voorzieningen, zoals een uitkering, wmo-voorziening, jeugdzorg, schuldhulpverlening, en huishoudens die bekend zijn in de veiligheidsketen. Preventie is voor deze doelgroep van groot belang.

Een paar dagen geleden stond die man opeens voor m’n deur. Hij zei dat-ie een briefje had gestuurd, maar dat heb ik nooit gezien. Hij wilde met me praten over mijn school, dat hij had gehoord dat ik daar al een tijdje niet meer heenga. Hoe dat komt en wat ik van plan ben en zo. Hij ging allemaal vragen stellen, over vroeger, waar ik mee bezig ben, hoe het nu verder moet en dat soort dingen.

Ik zei hem dat ik helemaal geen zin in school heb, ik ben nu 22. Ik wil werken en met muziek bezig zijn. Toen ik 15 was ben ik van school gegaan. Ze vonden toen dat ik naar een school moest voor mensen met gedragsproblemen. Dat heb ik niet gedaan, mijn ouders hebben me toen naar familie in de Dominicaanse Republiek gestuurd. Daar ging ik een beetje mijn eigen gang. Ik ben wel hier geboren, maar ik ben in mijn leven steeds weer een tijdje daar en dan weer hier geweest. Mijn ouders zijn gescheiden. Als mijn vader werk had, woonde ik bij mijn moeder. En als mijn moeder dan weer werk had, ging ik bij mijn vader wonen. Soms hier, soms daar.

Tussen mijn 10e en 15e jaar woonde ik in Nederland. Toen ik op mijn 17e weer terugkwam naar Nederland ging ik naar een wijkschool en toen naar een mbo-1-opleiding bij Zadkine. Maar ik wilde liever werken. Ik ging toen bij een sapfabriek werken. Maar daar werd ik heel moe van en ik kreeg maar 50 euro per week. Dat was veel te weinig! Jongens in mijn wijk reden in een dikke Mercedes rond. Bij mij in de wijk ken ik bijna niemand die gewoon een baan heeft. Wij krijgen gewoon de kans niet, er wordt met twee maten gemeten. Ik ging toen ook een beetje in drugs handelen, ik kende genoeg jongens op straat en in de Dominicaanse Republiek had ik al een beetje geleerd hoe het werkt. Je moet iemand van je woord zijn. Maar na twee jaar werd ik opgepakt. Ik had gelukkig maar weinig bij me, dus ik hoefde maar twee dagen in een politiecel. Maar ik was wel heel erg geschrokken, ik voelde me de hele tijd in de gaten gehouden. Ik zag: of je wordt een keer opgepakt, of je wordt doodgemarteld. Het is gewoon niet echt een fijn gevoel. Je doet het om te overleven.

Ik dacht: ik ga een uitkering nemen, beetje rustig. Als ik mijn uitkering heb, heb ik toch te eten en ik hoef niet achterom te kijken. Maar ik kreeg niet zomaar een uitkering. En dan denk je aan McDonalds en Praxis en zo, en daar zit zekerheid in en dan ga je aan school denken. Dus toen ben ik toch weer naar school gegaan. Ik heb een tijdje begeleid gewoond, maar dat ging niet zo goed. Daarom woon ik weer bij mijn moeder.

Ik heb kort bij een paprikateler gewerkt, maar daar werd ik ontslagen omdat ik te langzaam werkte. Maar school heb ik ook geen zin meer in. Ik ben een beetje met muziek bezig, af en toe draai ik op party’s. Ik ken veel muziek ook uit Zuid-Amerika die ze hier nog niet kennen, dan gaat iedereen los! Daar verdien ik niet zoveel mee, maar daar zou ik graag mee over de wereld toeren. Zoals Armin van Buren. Verder zie ik af en toe jongens die ik op straat ken, maar ik weet niet hoe het nou verder moet.

Dat vertelde ik die man allemaal. Ja, ik heb niet gezegd dat ik drugs handelde, hoor. Die man zei dat hij met collega’s ging overleggen en dat hij morgen terug zou komen. Ik ben benieuwd of hij mij een kans kan bieden.

Professionals die Jeffrey kennen geven extra informatie:

Het ROC heeft een melding gedaan dat Jeffrey een tijdje niet meer op school gesignaleerd is. Hij krijgt op dit moment studiefinanciering. Naar aanleiding van de melding van de school heeft een RMC-medewerker hem aangeschreven en een huisbezoek afgelegd. Jeffrey was niet thuis, maar een buurman gaf het adres van zijn moeder.
Jeugdhulpverlening kent Jeffrey, want hij heeft in een begeleidwonenproject gezeten. Dat is mislukt omdat Jeffrey zich niet aan de regels hield en de hulpverleners geen grip op hem konden krijgen.
Via het Jongerenloket is Jeffrey een keer aangemeld bij een werkproject, maar dat ging mis vanwege zijn te lage werktempo.
Een wijkagent heeft Jeffrey op straat gesignaleerd samen met bekende drugshandelaren.


Waarom IPTA?

Door op tijd op signalen te reageren en een jongere te begeleiden naar stage, werk of school kun je de ontwikkeling van een criminele carrière voorkomen. Dat is belangrijk, want de maatschappelijke kosten zijn hoog en de recidive onder jongeren is 52%. Als ze zich tot stelselmatige criminelen ontwikkelen, hebben ze tegen de tijd dat ze overlijden de maatschappij gemiddeld een miljoen euro gekost. Bijna de helft van alle uitgaven die gemeenten doen in het sociaal domein gaan naar een relatief klein aantal huishoudens waar van alles speelt. Vanuit de veiligheidsketen worden deze uitgaven nog eens verdubbeld. De situaties zijn vaak complex, en jongeren zitten gevangen in vicieuze cirkels. Maar de aanpak moet effectiever en efficiënter kunnen. Dat is het doel van IPTA.


Praktijkverhalen en dilemma’s

Hier vind je praktijkverhalen, vragen, keuzemogelijkheden en tips waar je je als coach aan kunt scherpen. En die je samen met andere coaches kunt gebruiken om elkaar verder te helpen. Deze website actualiseren we aan de hand van de ervaringen en de praktijkverhalen die we uitwisselen.

Op papier is het duidelijk: er is een probleem, er is een aanpak, er is een toolbox. Maar in de praktijk is het nog niet zo eenvoudig. Je moet de hele tijd keuzes maken waar geen vaste antwoorden voor zijn. Patronen doorbreken. Je nek uitsteken waar anderen dat niet doen. Gesprekken voeren die stuurlui aan de wal alleen in de vorm van een monoloog bedacht hebben. Maar in het echt praat er iemand terug die je niet aan een lijntje hebt. Of luistert er niemand.